Whoooo, we're going to Ibiza (or not...)?!

Twaalf dagen Ibiza was het plan... Totdat Luca een flinke middenoorontsteking kreeg (gepaard met 40 graden koorts en keelontsteking), waarvoor (weer) een antibioticakuur. Al weken waren we Luca aan het voorbereiden op deze vliegvakantie (elke keer als hij een vliegtuig zag, wees en riep hij enthousiast ''mama kijk, vliegtuig!'', dan antwoordden wij ''Jaaaaa, daar zitten wij binnenkort in als we op vakantie gaan!'' en zongen we het liedje 'Whooo, we're going to Ibiza!'' Althans ik. Luca keek mij alleen maar met blije oogjes aan omdat ik het overdreven happy zong. Wist hij veel waar, wie of wat Ibiza was... Stiekem vond ik het zelf best spannend, zo'n eerste keer vliegen met je kindje. Tegen Lorenzo zei ik steeds ''Als hij maar geen oorontsteking krijgt...'' (gevalletje onderbuikgevoel...?!) ''Nee Simone, geen beren op de weg zien die er nog helemaal niet zijn'', sprak ik mezelf dan weer tegen. Optimistisch blijven. Maar helaas werd mijn angst werkelijkheid en werd vliegen ons afgeraden... Vol teleurstelling keek ik Lorenzo aan in de huisartsenpraktijk (Luca zat ondertussen naast ons met een vliegtuig te spelen, achteraf wel ironisch). We vonden het zo sneu voor hem, al had hij totaal geen idee... Zelf hadden we ons uiteraard ook verheugd op Ibiza na drie jaar niet meer daar te zijn geweest. Maar voor zich spreekt dat de gezondheid van onze zoon te allen tijde voorop staat. We wilden niet het risico lopen dat de luchtdruk hem (nog meer) pijn zou bezorgen met mogelijke schade aan zijn trommelvliezen... Oké, geen vliegvakantie dus... Waar gaan we dan heen?

We zochten naar campings in Italië, Spanje en Kroatië maar vrijwel alle leuke campings (kindvriendelijke, want tegenwoordig ziet onze zoektocht naar vakantiebestemmingen er natuurlijk net ff ietsje anders uit) waren al volgeboekt... We moesten immers de dag erna al vertrekken, wilden we 12 dagen kunnen gaan (als je zo'n afstand met de auto moet afleggen ga je niet maar even een weekje, althans wij niet). Halsoverkop gingen we nog ff snel naar het reisbureau maar ook daar waren geen reizen meer beschikbaar. We gingen zelf tot middernacht op zoek en vonden tot onze grote verbazing uiteindelijk nog een mooie camping in Zuid-Frankrijk. VIVE LA FRANCE!

"We staan morgen (lees: paar uur later) gewoon vroeg op en pakken dan onze koffers snel in", zei ik nog optimistisch tegen Lorenzo. Even vergaten we (je zou denken dat we dit wel wisten na vorig jaar met de auto naar Italië te zijn geweest) dat je met een kind ietsje meer spullen hebt om in te pakken... 😉 Al hebben we geen kleine auto, een dakkoffer was geen overbodige luxe geweest (oké, misschien toch, als je je bedenkt dat wij maar één kind hebben, ode aan de grotere gezinnen!) maar voor een dakkoffer was geen tijd meer. We waren überhaupt niet ingesteld op een auto-vakantie dus Lorenzo moest nog nieuwe banden monteren (een geluk dat hij mede-eigenaar is van een autogarage!), waarna we zo snel mogelijk wilden vertrekken (tussendoor ff een groot compliment aan Lorenzo die toch maar weer mooi deze afstand heeft gereden)! ENFIN, (ha, ken alvast één woord Frans!), there we go... Met onze overvolle auto (Luca lag er achterin TRÈS CONFORTABLE bij, mama zat met een berg speelgoed en opgetrokken knieën tegen het dashboard aangeplakt), vertrokken we om twaalf uur 's middags. ''Mestreechs keteerke'' werden dus een paar uurtjes later dan gepland (voor zover je dit al plannen kunt noemen haha, moet er nu zelf om lachen)... Ach ja, dan komen we maar iets later aan... C'EST LA VIE (oui oui, Frans gaat me steeds beter af)! 😉

Nu nog een overnachting boeken... Wel zo handig met een kleine. Doen we onderweg wel (alweer zo optimistisch)! Uhm tja, ook dit bleek iets moeilijker dan gedacht maar uiteindelijk toch een hotelletje in Dijon gevonden. Zo, betaald! ''Hè, wat is dit nou?!'' riep ik verbaasd naar Lorenzo... Een mail van bookings.com dat dit hotel helaas toch niet beschikbaar was... Maar inmiddels wel van onze rekening afgehouden (yep, kan blijkbaar gewoon). 38274 telefoontjes en inmiddels uren verder door tig keer in de wacht te hebben gehangen, meerdere malen doorverbonden te zijn geworden en geen één medewerker beschikbaar die Nederlands sprak dus op ons beste Engels dan maar (weer omschakelen dit, bedoel mijn Frans begon net zo vloeiend te gaan 😋) gingen zij op zoek voor ons naar een ander hotel in Dijon rond dezelfde prijsklasse. ''Don't worry'' zei de dame heel vriendelijk. Oké, erop vertrouwen... Right, uiteindelijk was dit alternatief twee keer zo duur (het prijsverschil zouden we terugkrijgen, echter moet je het natuurlijk wel allemaal maar ff voorschieten, niet te vergeten dat we inmiddels al twee vakanties betaald hadden hè). Maaaaar, we hadden wél een fijne Spa erbij, zei ze heel enthousiast (tuurlijk, we gaan 's avonds laat nog ff lekker op ons gemakkie naar de Spa die overigens al bijna dicht was, Luca laten we wel gewoon alleen op de hotelkamer). 😉 Die mevrouw heeft vast zelf geen kinderen, (voor)oordeelde ik in gedachten! 🤪 Ons afwisselen in de Spa had op zich gekund (konden we ieder een kwartier relaxen gezien sluitingstijd). NON, MERCI. Hoefde voor ons niet zo. Als we maar een bed hadden... En daar ploften we dus ook gelijk in. Want dáár waren we aan toe: SLAAP (feit dat we nog een uur (ja, echt!) op een kinderbedje hebben moeten wachten omdat deze MADEMOISELLE 's avonds de enige medewerkster in het hotel was, namen we maar voor lief)... We waren immers blij dat we een hotel hadden en ik had ook wel een (klein beetje) met haar te doen... Dit werd de dag erna goed gemaakt met een overheerlijk ontbijt. FORMIDABLE! 🙂

LE DEUXIÈME JOUR, hup de auto in en weer door... De tablet (yep, na bijna twee jaar toch guilty!) op Luca's schoot met Paw Patrol op (NONDEDJU, ben ik de enige die dit een mega druk programma vind zoals vele andere kids programma's?! Zo jammer dat hij Nijntje niks meer vindt)... Godzijdank bleek hij zelf ook na tien minuten al genoeg te hebben hiervan en wilde hij liever gewoon naar buiten kijken. Tot nu toe is hij echt een buitenkind (jaja, kan nog veranderen, we know 🤪 maar we proberen dit zoveel mogelijk te blijven stimuleren). Achteraf gezien was deze camping misschien dus zelfs nog wel beter voor hem en heeft het zo moeten zijn (nu kan ik zo relativeren, op het moment zelf ietsje minder, al heb je met een kind geen tijd om hier lang bij stil te staan; omdenken en improviseren it is)! Luca heeft zo ongeveer de hele rit naar buiten gekeken. Alles benoemt hij dan, ''bloem'', ''boom'', ''auto'', ''takelwagen'' (niet gelogen één van zijn eerste woordjes, en wij maar blij oefenen met ''mama, papa''...), ''maan'', ''driehoek'' als hij verkeersborden in de vorm van een driehoek zag (haha ja, over dit laatste verbazen we ons ook nogal). Hem op de achterbank horen vertellen, kan ik ZÓ van genieten! Inmiddels kent hij ook het woord (soort van) "BONJOUR" (iets dat hij de hele vakantie enthousiast geroepen heeft naar elke random voorbijganger, die waarschijnlijk maar net deden alsof ze hem verstonden en hem een sociaal wenselijke glimlach terug schonken). Tussen elke stop hadden we een kleinigheidje voor hem (dit deden mijn ouders ook altijd en hier heb ik zelf leuke herinneringen aan, lang leve de Action waar we nog ff snel naar binnen konden rennen en ik mijn super-snelle-inpak-skills heb getoond)! Achteraf gezien was de inhoud overigens niet eens nodig, aangezien hij zich nog het meest geamuseerd heeft met het cadeaupapier... FANTASTIQUE dit!

Onze tussenstop ''Aire de repos de Jugy'' was helemaal het einde! Ik kon mij herinneren dat mijn broertje en ik alleen de weg al naar deze paddenstoelen-speeltuin MAGNIFIQUE vonden want om de zoveel kilometer staat er van tevoren een paddenstoel langs de autoweg en riepen wij ''Jaaaa, paddenstoel!'', steeds dichterbij komend. In mijn beleving destijds was deze speeltuin een keer of tien groter, maar nog altijd net zo leuk! Echt dé plek waar je je kids even kunt laten uitrazen en gezellig kunt picknicken (hier zijn overigens geen drink/eetgelegenheden buiten een klein afhaalkraampje, dus echt bedoeld om te picknicken). Luca een ijsje, ik een PS reep... De PS Chunky Karamel repen (hielden zich overigens prima in de koelbox en zelfs als ze smelten leg je ze erna gewoon terug in de ijskast) en de PS Cantuccini Kokos zijn voor mij favoriet! Oprecht geen straf, zelfs niet terwijl ik toekeek hoe Luca aan zijn ijsje likte (oftewel: terwijl ik toekeek hoe het ijsje Luca's gezichtje bedekte)... 😉

Ondanks zijn oor- en keelontsteking en tussen de pijnlijke steken door (kleine bijkomstigheid overigens dat hij er ook nog twee ontstoken ogen bij kreeg die we dagelijks meerdere malen moesten schoonmaken, beeld je hierbij even een spartelende dreumes in), bleef hij erg vrolijk. Anderen merken weinig aan hem als hij ziek is. Maar als ouders ken je je kind natuurlijk het beste... Wij merkten weldegelijk dat hij er last van had, al heeft hij het al vele malen erger gehad waarbij non-stop huilen je aan het hart ging. Dit was nu godzijdank niet het geval. Hij heeft zich super goed gehouden tijdens de lange autorit, zelfs in de bergen! De stop bij Mc Donalds maakte ook wel veel goed voor hem (al geeft Luca tot nu toe meer om ''tomaaaaties'' dan LES FRITES, yep we blijven ons over hem verbazen). Ik wisselde deze vette hamburger af (die overigens heuuuul goed smaakte!) met PS Food & Lifestyle repen. Zo had ik toch gezonde tussendoortjes onderweg (en ook dagelijks eentje op de camping). Ook nam ik sommige ochtenden yoghurt of kwark, al riepen de chocolade croissants dagelijks mijn naam...

Eenmaal aangekomen waren we in één klap alle stress vergeten (zelfs toen Luca na dag één ook nog ff een zonneallergie bleek te hebben en zijn lichaampje helemaal onder de uitslag zat, gelukkig had hij ook hier niet heel veel last van)! Wat een leuke, kleinschalige, gezellige, goed onderhouden camping (Le Bois de Valmarie, aanrader voor kleine kindjes)! Er ligt overigens een eindje verderop ook nog een camping genaamd ''La Sirene'' van dezelfde organisatie, deze is een stuk groter en leuker als je kids iets ouder zijn)! Luca's glunderende oogjes en big smile (wist de Franse benaming ff niet) maakten alles goed! GE-NIE-TEN dit!!!

Ook de fitnessruimte bleek luxer te zijn dan we hadden gedacht (met een mooie whirlpool voor je cooling down op het dak). Hiervan (nee, niet alleen de whirpool, ook van de fitnessruimte) heb ik deze vakantie twee keer gebruik gemaakt (filmpjes op onze insta en fb pagina volgen nog)! Even een momentje voor mezelf... Héééérlijk! De fitnessruimte beschikte over airco, waardoor het prima te doen was. Ook op vakantie blijf ik namelijk graag in beweging. Zo hebben we deze vakantie (mocht je mijn Social Media posts gemist hebben) naast twee keer sporten:

• De auto laten staan en zijn we steeds naar de haven gelopen op stevig tempo (20 min). Op deze manier kwamen we vaker aan minimaal 40 minuten wandelen per dag (los van de stappen die je verder daar zet natuurlijk).
• Baantjes trekken is er dit jaar bij ingeslopen (het zwembad was er hier ook niet echt naar, aangezien het eerder een kids zwem/speelparadijs was). Maar ik neem aan dat 100 x van de glijbaan met Luca ook telt (vooral van trapjes beklimmen wordt hij erg enthousiast dus gemiddeld loop ik een trap zo'n 5 keer met hem).
• Een strandwandeling gemaakt met Luca in mijn nek (best pittig hoor, met 11 kg extra bagage bij 38 graden in het hobbelige zand; factor 50, hoedjes en flesjes water konden hier echt niet aan ontbreken).
• Luca dagelijks rennend de berg op geduwd op zijn Bumba-scooter.
• Voetballes gekregen van de kids op de camping.
• Meerdere potjes beach tennis gespeeld...

Deze potjes beach tennis zijn mede mogelijk gemaakt door mijn ouders die twee dagen langskwamen en zich ook met Luca hebben geamuseerd. Zo fijn! En wat was Luca verbaasd toen hij zijn opa en oma ineens voor zijn neus zag staan! De dag voor vertrek bedachten wij ons dat we eigenlijk best nog wel een dagje naar mijn ouders konden gaan die in de prachtige "Ardèche" verbleven (laat dit nou net de camping zijn waar ik zelf met mijn ouders verbleef toen ik precies dezelfde leeftijd als Luca had, DÉJA VU)! Met zijn vijven in een caravan liggen klinkt overigens romantischer dan dat het is. I mean, beeld je ff in: bitch slaps in ons gezicht door Luca die horizontaal over ons heen in ''bed'' lag, naar elkaars gesnurk luisteren, om de beurt plassen waardoor we elkaar wakker maakten, nachtzweten doordat het niet echt afkoelde maar hey, we zouden het zo weer over doen! Want wat hebben we allemaal genoten met en van ons menneke! Een herinnering met zijn GRAND-PÈRE ET GRAND-MÈRE voor altijd rijker (en mocht hij het zich niet meer herinneren, hebben we altijd LES PHOTOS nog). Enfin, hij blij, wij blij!
Wel is het met kids (hoef ik al deze pro-mama's en pro-oma's vast niet te vertellen) meer PLANNEN!!! Niet alleen wat je allemaal mee moet slepen, maar zo zit er bijvoorbeeld een heel dagje samen weg voor ons in deze fase (nog) niet in, omdat Luca zijn middagdutje nog hard nodig heeft. Voor degene die zich afvraagt of hij dan niet ''gewoon in de kinderwagen slaapt'', ehh NON... Daar is hij veel te sociaal, nieuwsgierig en ondernemend voor (iets waar deze mama heel trots op is hoor)! Hij slaat zoveel in dat kleine koppie op (de meest bizarre details) dus voldoende afschakelen is hierbij nodig. We merken ook wel dat je dan een heel ander (lees: veel gezelliger!) kind hebt. Dus plannen we alles om zijn middagdutje heen. Zijn gesteldheid gaat boven onze behoeftes. Gelukkig denken we daar hetzelfde over. Wat niet betekent dat je jezelf ALTIJD moet ''wegcijferen'' zoals het wel eens genoemd wordt. Maar voldoende rust hoort naar mijns inziens bij een gezonde leefstijl (zeker wanneer hij zoveel indrukken opdoet op vakantie), iets dat ik Luca graag wil meegeven (en waaraan ik zelf nog wel kan werken)... Eigenlijk vind ik het dus wel prima dat Luca er op deze manier voor zorgt dat we allemaal ons rustmomentje nemen (dat je dan midden op de dag twee uurtjes aan je caravan vastgekluisterd zit of elkaar hierin moet afwisselen, is voor nu dan maar zo). CE N'EST PAS GRAVE! 🙂

Had ik al gezegd dat ik echt genoten had?! JUSTEMENT! Zo hard genoten dat ik inmiddels 3.5 kg (in drie weken tijd, want de week voor mijn vakantie zat ik namelijk ook al in deze vakantie-modus) schoon aan de haak heb! In tegenstelling tot Melany die zelfs afviel tijdens haar vakantie/rondreis in Azië (knap hoor)! Misschien denk je ''Ach, wat is nou 3.5 kg?'' Nou, als je 1.60m bent zie je deze 3.5 kg best snel heb ik zelf altijd het idee aangezien het meer verspreid zou zitten als je langer bent, toch?! Bovendien zullen deze 3.5 kg niet uit spieren bestaan, helaas... Misschien een halve kilo vocht maar dan heb ik dus nog zo'n kilo per week eraan gegeten/gedronken (best een prestatie op zich)! En als ik vanuit deze gedachte verder zou gaan ''Ach, wat is nou 3.5 kg....'' worden het zo 5 a 10 kg.... En dat ga je weldegelijk zien!

Laat ik hierbij wel even realistisch, eerlijk en kritisch blijven... Los van de beweging en PS tussendoortjes die ik gehad heb (kun je nagaan als ik dit niet had gedaan😜) heb ik dan ook (bijna) elke dag een ijsje gegeten, genoeg wijntjes (en Mojito's!) gedronken, Mc Donalds, pizza, pasta, CROISSANTS, chocolade broodjes, stokbrood en CAMEMBERT naar binnen gewerkt. Op één keer koken en één keer barbecueën na (we hadden er de energie ff niet voor en ook gewoonweg geen zin in) zijn we elke avond lekker gaan uiteten. Soms nam ik een salade, maar soms (meestal) ook niet. Even loslaten...

Baal ik van deze 3.5 kg? BIEN SÛR! Ben ik verbaasd over deze 3.5 kg? NON (op het moment dat mijn bovenbenen elkaar beginnen te raken, no joke, weet ik dat ik weer hard aan de bak moet). Voel ik mij op dit moment fijn in mijn lijf? ABSOLUMENT PAS! Ik voel mij prettiger wanneer mijn kleding een stuk losser zit en wanneer ik fitter ben. De suikers maken mij moe (integendeel tot Luca, die wordt er hyper van hebben we wel gemerkt haalleeluujaa) en zorgen ervoor dat ik nóg meer zin in suikers krijg. Dus dat is altijd weer even omschakelen... Belangrijkste vraag die je jezelf hierbij altijd moet stellen (en waar ik inmiddels al meerdere malen antwoord op gegeven heb, maar mocht je eroverheen gelezen hebben); OUI, IK HEB ABSOLUUT GENOTEN! En daar hoort bij dat ik keuzes heb gemaakt waarvan ik de consequenties zal moeten dragen. Al probeer ik het niet (meer) te zien als ''moeten''. Ik accepteer de situatie voor nu zoals ze is. Al baal ik er ook van dat ik snel aankom in gewicht. Got it from mon père (mon frère heeft de genen van ma mère, kunnen eten wat ze willen zonder direct in gewicht aan te komen). Dit geldt voor mijn vader en mij helaas niet, wij moeten er hard voor werken om dit weer kwijt te raken. Helaas, pindakaas. Ik zie het tegenwoordig niet meer als ''de eeuwige strijd tegen de kilo's'' maar als ''INVESTEREN IN EEN GEZOND LICHAAM''. Ik heb dan ook oprecht weer zin om gezond te gaan eten en lekker te gaan bewegen vanaf vandaag! 😃

Nou kan ik wel heel enthousiast roepen dat ik élke dag ga sporten en mezelf het doel van -1 kg per week opleggen... Maar na mijn zwangerschap weet ik dat het mij sowieso meer moeite kost om deze kilo's weer kwijt te raken en zie ik mezelf ook niet meer dagelijks sporten. Mijn doel is drie keer per week sporten (één keer per week TFM-cabine, één keer krachttraining en één keer cardio). Tijdens onze outdoor trainingen doe ik zo nu en dan ook nog wel mee met krachtoefeningen. Daarnaast ga ik mijn dagelijkse 3 PS tussendoortjes nemen, weer lekker veel groente eten, twee liter water per dag drinken en de alcohol beperken (yep, ook hier ben ik realistisch in, kan wel roepen een paar maanden niet drinken maar ik blijf een BOURGONDIËR he)! Dus net zoals ik tegen onze sporters en voedingscliënten zeg: "STEL REALISTISCHE DOELEN"! Ik klap al in mijn handjes en ben al blij als het een halve kilo per week zal zijn! Hoe dan ook, ze gaan er weer van af! Been there, done that dus ook nu gaat mij dit weer lukken. Net zoals ook jij je vakantiekilo's weer er af zult krijgen door middel van de juiste mindset!

Ik hoop jullie snel weer te zien in onze sportstudio, tijdens jullie consulten of tijdens onze buitentrainingen. En mocht je nog een heerlijke vakantie in het vooruitzicht hebben... AMUSEZ VOUS EN GENIET! ☀️

GROS BISOUS,

Si