Goede voornemens zijn altijd nog beter dan dat gezeik achteraf… 😉

Is mijn conclusie (en die van “Loesje”).... Toen ik mijzelf afvroeg wat ik eigenlijk van goede voornemens vind. Nadat ik de afgelopen 24 uur al diverse meningen op Social Media hierover voorbij heb zien komen en het een en ander om me heen heb aangehoord... De een komt met een hele waslijst… De ander geeft juist duidelijk aan dat zij anti goede voornemens is. Mensen zijn vaak geneigd om al snel mee te gaan in de menigte... Of om overal direct een mening over te hebben zonder zich goed af te vragen wat ze er zelf nou eigenlijk écht van vinden... Laat ik dat eerste nou niet hebben (al weet ik niet of dit altijd zo in mijn voordeel werkt🤔)... Als kleuter ging ik al niet echt mee in de menigte (leuk, die klassenfoto waar iedereen netjes in kleermakerszit zit en ik in een zeer charmante pose met mijn armen over elkaar en benen gespreid onderuitgezakt zit). Yep, als kind voer ik al mijn eigen koers (sorry not sorry, pap en mam)! 😉 Dus ook bij het lezen van deze berichten vroeg ik mijzelf af wat ik nou eigenlijk van “het hebben van goede voornemens” vind… Voordat ik meteen die insta-post op de automatische piloot een duimpje gaf…

Enerzijds bezorgt het hebben van goede voornemens mij motivatie, helderheid en rust wanneer ik voor mezelf duidelijk heb waar ik komend jaar naar toe wil werken en hoe. Anderzijds vind ik niet dat je jezelf dit per se op 1 januari moet afvragen. Eigenlijk zou je wekelijks moeten terugblikken en jezelf de vraag stellen of je nog op de goede koers zit... Heel leuk ja, maar doe ik zelf natuurlijk ook niet. Wel merk ik dat ik steeds meer stilsta bij de dingen om mij heen...

Zo genoot ik afgelopen week tijdens mijn vakantie van mijn gezin en realiseerde ik mij ineens dat ik (bijna de helft van mijn leven!) heel wat parties ben afgegaan... Zo ook altijd met Oud en Nieuw. Elke jaarwisseling ging ik naar een feest. Het kon niet gekker! Of ik vierde dit in het buitenland. In ieder geval altijd buiten de deur, nooit thuis op de bank. Of in eerste instantie wel, maar dan koos ik (kozen we, Lorenzo idemdito hoor) er alsnog voor om later in de avond toch nog even gezellig ergens heen te gaan (de ene keer was het ook heel gezellig, de andere keer eerder een dikke anticlimax)… Maar de afgelopen drie jaar zat ik wél thuis op de bank met mijn gezin tijdens New Years Eve. Geen poespas. Eenvoudig en simpel. Samen eten, spelletjes doen, vuurwerk kijken, oliebollen (en wafels…en kerstkransjes…en chips) met een borrel... Zonder kater je laatste dag van de vakantie doorbrengen (maar goed ook want van 3 tot 7 uur slapen (Goedemorgen Luca!) krijg ik tegenwoordig toch iets minder goed geregeld). 😉 Juist deze kleine dingen, een spelletje spelen, een boek lezen, samen ontbijten, zijn voor mij nu de grote dingen geworden. Sinds het moederschap realiseer ik mij dit meer en meer. Tuurlijk houd ik nog van een feestje op zijn tijd en van op vakantie gaan. Maar mijn geluk hangt er niet (meer) van af. Mijn geluk vind ik nu thuis. Kijkend naar mijn zoontje die al blij wordt van mijn reactie wanneer hij mij een denkbeeldige kop koffie en een gebakken eitje komt brengen tijdens onze huiskamer-picknick.

Mijn broertje (nu beeld je je vast een klein jongetje in maar dit jongetje is inmiddels 1.83m en wordt volgende week 32, blijft toch altijd je kleine broertje he😉) was Oudejaarsavond ook bij ons thuis en ik vroeg hem of hij goede voornemens had. We blikten uitgebreid terug op afgelopen jaar... Zijn conclusie was dat hij afgelopen jaar eigenlijk best goed aan zijn doelen had gewerkt. Hij kreeg een vast contract, beschikt over een mooi appartement, werd kampioen met zijn voetbalteam, beleefde veel gezellige playdates met zijn neefje en genoot van een hilarisch papa-zoon weekend met zijn vrienden. Hij gaf dan ook aan dat hij “eigenlijk gewoon op deze voet verder wilde gaan”. Er overviel mij een gevoel van blijheid en trots. Hij zoekt zijn geluk niet in een partner, feestjes, vakanties of in wat dan ook. Hij heeft het goed voor elkaar en is tevreden met zijn leven. Dit werkt aanstekelijk. Want ik bedacht mij dat ik zelf ook met een tevredenheidsgevoel terugblik op afgelopen jaar. Hoe gelukkig ik mij (ons) mag prijzen met een gezonde zoon. Dat de perfecte opvoeding niet bestaat maar dat we als ouders eigenlijk best goed voor onze zoon zorgen. Terwijl ik dit typ voel ik meteen een gevoel van arrogantie opkomen… En waarom eigenlijk? Waarom zouden we niet meer positieve dingen mogen uitspreken? In plaats van alleen maar te kijken naar welke dingen beter zouden kunnen. Dankbaar ben ik als ik mijn zoon zie lachen (ondanks de gebroken nachten, de nog maar twee (heilige) uurtjes per dag voor jezelf en de driftbuien die zowat elke peuter heeft want no worries, ook bij ons is het niet altijd rozengeur en maneschijn)! 😉 Dankbaar voor het feit dat ik een geweldig team op de werkvloer heb samengesteld. Een team dat mij veel stabiliteit en positieve energie bezorgt. Eenieder die uitblinkt in haar eigen kwaliteiten en juist daardoor elkaar zo goed aanvult. Top vrouwen zijn het! Dankbaar voor mijn vriendinnen, al zien we elkaar de laatste jaren stukken minder. De band is en blijft er. Dankbaar vanwege het feit dat onze zoon beide opa's en oma's, oom en tante nog in zijn leven heeft. Dat we een dak boven ons hoofd hebben, al zeuren we vaak nog tegen elkaar dat we dit of dat liever anders zouden willen in ons huis of dat we dit of dat bij anderen zo mooi vinden...

Dit bracht het gesprek tussen mijn broertje en mij en het lezen van alle Social Media berichten mij te weeg… Niet terugblikken en achteraf zeiken over wat er allemaal niet gelukt is afgelopen jaar (zo bijvoorbeeld ook die laatste drie kilo, oké na deze kerst vast vier, die er na mijn zwangerschap maar niet vanaf willen gaan maar waarbij ik, heel eerlijk, ook te veel momenten Bourgondisch heb genoten en ik daar blijkbaar toch de voorkeur aan gaf)… Maar vooral terugblikken op hetgeen dat wél gelukt is! Zeven kilo zijn er na mijn zwangerschap nog altijd mooi van af. Ons huis is nog niet waar we zijn willen maar er ligt tenminste al een nieuwe vloer in. (Nog) niet al mijn plannen op de werkvloer zijn uitgevoerd maar een groot deel wel. Ik heb geen vijf keer per week gesport maar wel minstens twee keer. Die sixpack heb ik niet gekregen maar hé, ook geen obesitas. Met mijn vervolgopleiding lig ik niet op schema maar ben ik toch al halverwege. Ik leef vaak nog gejaagd maar al meer in het moment dan voorheen. Ik mediteer niet wekelijks (laat staan dagelijks) maar wel al meer dan vorig jaar. Kortom: Meer in het positieve blijven denken en vanuit daar verder aan je doelen werken. Niet te streng voor jezelf zijn maar ook niet opgeven! De dag eindigen met een positieve gedachte, iets waar je dankbaar voor bent. Al is dat soms nog zo moeilijk als je erg moe, boos, verdrietig bent of je je in een negatieve omgeving bevindt (waar je overigens zo snel mogelijk uit moet zien te komen als dit laatste het geval is!)… Het helpt mij om deze affirmaties uit te spreken (haha, de eerste keer voelde ik me er heel lacherig en ongemakkelijk bij om dit tegen mezelf uit te spreken, “als me nu iemand zou horen”…) Maar door ze hardop uit te spreken en te herhalen worden deze positieve, versterkende teksten onderdeel van je systeem, onderbewustzijn en overtuigingen. Het zorgt ervoor dat jij in jezelf blijft geloven. Dus JA… Ook dit jaar weer goede voornemens hebben en een doel om naar toe te werken, vind ik fijn. Terugblikken op hetgeen dat goed is gegaan vind ik nog veel fijner! Ik kan mij daarom dan ook helemaal vinden in de duidelijke woorden van Loesje: “GOEDE VOORNEMENS ZIJN ALTIJD NOG BETER DAN DAT GEZEIK ACHTERAF”.

Ik ben erg benieuwd waar JIJ positief op terugblikt als je kijkt naar het afgelopen jaar….? Wat heb je goed gedaan? En wat zijn je doelen voor komend jaar? Wij, als team, vinden het super leuk om hier SAMEN op terug te blikken met al onze sporters en voedingscliënten en om deze positiviteit in onze praktijk het komend jaar vast te houden! Speciaal daarom gaan wij onze twee grote spiegels in onze sportstudio vol hangen... De ene met “Waar blik jij positief op terug afgelopen jaar?” En de andere met “Wat wil jij dit jaar bereiken?” Wij zouden het dan ook hartstikke leuk vinden als we jouw positieve mindset er ook bij mogen hangen! Dus laat het ons vooral weten. En voel je niet arrogant. Want dat ben je niet. Je mag zo nu en dan best een beetje trots zijn op jezelf…

Namens het hele Top Balance team wens ik jullie een gelukkig, gezond, sportief en liefdevol 2023! Een mooi jaar dat mag bestaan uit hééééél veel fijne, positieve gedachten! 😊

Veel liefs,

Si